Skleroterapia pianowa
Skleroterapia pianowa zrewolucjonizowała leczenie niewydolnych żył większego kalibru. Preparaty stosowane do skleroterapii mają działanie drażniące, uszkadzające ścianę naczynia, ale jednocześnie są surfaktantami, czyli środkami powierzchniowo czynnymi, spieniającymi. Podobne do nich substancje znajdują się w piankach do golenia i proszkach do prania. Prace naukowe pokazały, że podanie wytworzonej w połączeniu z powietrzem piany do żył świetnie zwiększa jakość skleroterapii. Zamykamy tą metodą większe obszary pajączków oraz żyły większego kalibru, korzystając z mniejszej ilości wkłuć.
Jakość piany w skleroterapii
Konferencje flebologiczne i szkolenia ze skleroterapii w dużej części składają się z pokazania techniki uzyskiwania i podawania piany. To obszerna teoria i lata praktyki. Idealna piana to marzenie każdego flebologa, powinna mieć konsystencję gęstej śmietany, bez dużych bąbelków i utrzymywać się w strzykawce co najmniej kilka minut. Wymaga to zastosowania 2 strzykawek odpowiedniej wielkości, pokrytych odpowiednią ilością silikonu, łącznika pod kątem 90 stopni pomiędzy nimi, odpowiedniej proporcji sklerozantu i powietrza (zwykle 4:1) oraz właściwej ilości przepompowań z jednej strzykawki do drugiej.
Jak powinien wyglądać zabieg?
Przygotowana strzykawka do podawania leku musi mieć odpowiednie rozmiary, by ciśnienie na tłoczku nie było zbyt duże, co mogłoby rozerwać żyłkę. Igła do podawania piany nie może być zbyt cienka, aby piana się w niej nie rozbiła. Wkłucie do żyły musi być pewne, gdyż piana działa agresywnie i jej podawanie poza światło żyły jest niebezpieczne dla skóry. Cewnik pomiędzy igłą i strzykawką jest pomocny, gdy potwierdza obecność igły w żyle przez pociągnięcie tłoczka strzykawki, wówczas krew nie jest w stanie dostać się do strzykawki z pianą. Krew w kontakcie z pianą niszczy sklerozant i tzw. różowa piana po prostu nie działa.
Warto przy skleroterapii wykorzystać systemy wizualizacji naczyń, które obejmują oświetlacze naczyniowe w postaci pierścieni silnego światła, które przykładane jest wokół naczynia. Bardziej zaawansowane systemy to skanery naczyniowe składające się z kamery na podczerwień, która odczytuje układ naczyń podskórnych i rzutnika wyświetlającego na skórze w kolorze zielonym lub niebieskim przebieg tych naczyń.
Przy dużych naczyniach należy wybrać inną metodę
Należy mieć świadomość, że podawanie piany do większych naczyń wiąże się nie tylko z uszkodzeniem ich ściany, ale i krwi w ich świetle. Rozpadłe czerwone krwinki przechodzą w gęstą ciemnobrązową uwięzioną w zamkniętej żyle substancję zwaną sklerus. Nie jest to zakrzepica, ale substancja ta przebarwia żyły i jest to jednym z efektów ubocznych skleroterapii. Skleroterapia pianowa jest nie tylko podawaniem do żyły środka chemicznego, ale i powietrza. Wydaje się to z pozoru bardzo niebezpieczne, ale ustalono standardy leczenia skleroterapią. W Europie przyjmuje się, że można bezpiecznie podać 10cm3 piany na jeden zabieg, a standardy australijskie dopuszczają 20cm3. Nie jest to dużo, gdyż prace naukowe mówią, że dopiero 10-20 razy większa ilość powietrza podana bardzo szybko dożylnie jest śmiertelna.
